Fitzcarraldo

Ameryka Południowa, koniec XIX wieku. W peruwiańskim miasteczku Iquitos pojawia się Brian Sweeney Fitzgerald, którego miejscowi zaczynają nazywać Fitzcarraldo. Jest irlandzkim inżynierem, dość ekscentrycznym, właśnie marzy mu się wybudowanie położonej w samym sercu amazońskiej dżungli opery, by miejscowi mogli podziwiać dzieła europejskich mistrzów. Wcześniej próbował zrealizować swoje inne, nie mniej ekscentryczne pomysły – przeprowadzenie kolei transandyjskiej czy wybudowanie fabryki lodu. Bezskutecznie. Pieniądze na zbudowanie opery planuje pozyskać z plantacji kauczuku, w którą właśnie zainwestował. Jednak wskutek braku dróg wodnych nie może wywieźć produktu z miejsca uprawy. Postanawia więc przetoczyć statek parowy drogą lądową – przez zalesione, częściowo wykarczowane wzgórze – z jednego koryta rzeki do drugiego. Pomimo ekstremalnie trudnych warunków – doskwierającego upału oraz ogromnych niebezpieczeństw czyhających w dżungli – „Molly Adria” dociera do miejsca przeznaczenia.

Drugie spotkanie Wernera Herzoga z Klausem Kinskim na terenie peruwiańskiej dżungli. Dziesięć lat wcześniej zrealizował tam „Aguirre, gniew Boży” (1972), w którym aktor wcielił się w tytułowego bohatera, zręcznego manipulatora, owładniętego żądzą sławy, władzy i bogactwa szaleńca. Film kręcono w ekstremalnych warunkach. Do ogromnych upałów, wysokiej wilgoci, klęsk żywiołowych, które nękały ekipę w amazońskiej dżungli, należy dodać nieustanne kłótnie między Herzogiem a Kinskim. Nie inaczej było i teraz, a chyba jeszcze ekstremalniej. Budżet filmu wyniósł ponad szesnaście milionów marek. Zdjęcia trwały dwa lata, konflikt graniczny pomiędzy Ekwadorem a Peru zmusił reżysera do ich przeniesienia o 1500 kilometrów dalej, a rezygnacja jednego z aktorów do powtórzenia dużej partii. Nie używano efektów specjalnych, nawet w scenie przenoszenia statku przez wzgórze. Ale warto było. Powstał piękny, jeden z najbardziej szalonych filmów w dziejach kina. Złota Palma na festiwalu w Cannes (1982).