Głód

Rok 1981, północnoirlandzkie więzienie Maze. To właśnie tutaj rozgrywa się niemal cała akcja filmu. Rządy twardej ręki piastującej urząd premiera Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher doprowadziły do znaczących zmian w systemie więziennictwa. Najbardziej istotna z nich to zniesienie statusu „politycznego” dla wszystkich więźniów paramilitarnych. Skupieni wokół IRA odsiadujący wyroki irlandzcy republikanie rozpoczynają protest, żądając przywrócenia starych praw. Początkowo wyrażają go dwa słowa: „koc” i „bez mycia”. Oznacza to brak zgody na noszenie więziennych uniformów oraz celowe zaniedbywanie higieny osobistej. Nie daje to jednak żadnych rezultatów, a więźniowie poddawani kolejnym torturom sadystycznych strażników z każdym dniem poniżani są coraz bardziej. Nie widząc żadnej innej możliwości, przewodzący im Bobby Sands rozpoczyna dramatyczny, trwający 66 dni protest głodowy, skazując się tym samym na śmierć.

Oparty na autentycznej historii debiut angielskiego reżysera Steve’a McQueena był jedną z większych filmowych sensacji 2008 roku. Zdobył szereg prestiżowych nagród na całym świecie, w tym Złotą Kamerę na festiwalu w Cannes. Przyjmując niemalże paradokumentalną poetykę, reżyser z szokującą bliskością przedstawia wstrząsające, niechlubne wydarzenia z najnowszej historii Wielkiej Brytanii. Cały film zbudowany jest ledwie z kilkunastu bardzo sugestywnych długich ujęć, spośród których chyba największe wrażenie robi kilkunastominutowa sekwencja rozmowy Bobby’ego z księdzem. McQueen unika nadmiernych, zbędnych słów, koncentrując się przede wszystkim na naturalistycznym obrazie i pokazując dramat człowieka, także przez pryzmat jego zmieniającej się fizjonomii. W centrum zainteresowania stawia właśnie jednostkę, uważnie przypatruje się mechanizmom powstawania przemocy i wszelkim konsekwencjom, jakie za sobą niesie, polityczną retorykę odstawiając przy tym daleko na bok.