Strach na wróble

Gdzieś w Ameryce dwaj wcześniej nieznani sobie mężczyźni rozpoczynają wspólną podróż. Max wyszedł z więzienia. Zmierza do Pittsburgha, gdzie za uskładane w banku pieniądze chce otworzyć myjnię samochodów. Lion kieruje się do Detroit – do żony, którą porzucił i dziecka, którego nigdy nie widział. Wpierw jednak obaj jadą do Denver, gdzie mile spędzają czas z siostrą Maxa i jej przyjaciółką. Na przyjęciu pożegnalnym pijany Max wszczyna rozróbę. Włącza się
w nią broniący go Lion i koniec końców we dwóch trafiają na miesiąc do obozu pracy. Max spuszcza lanie zboczonemu strażnikowi, który „dobierał się” do Liona. Mężczyźni odzyskują wolność. Nie tracą jej ponownie po konflikcie w barze, gdyż Max – w obawie przed chłodem ubrany „na cebulkę”, przejęty przypowieścią Liona o strachu na wróble, który nie tyle straszy ptaki, ile je rozśmiesza – rozładowuje atmosferę robiąc „męski striptiz”. Z rozmowy telefonicznej z żoną Lion orientuje się, że nie wróci do rodziny. Przeżywa załamanie. Max udaje się do Pittsburgha, by zlikwidować konto i opłacić szpital dla przyjaciela. Brakującą kwotę na bilet pokrywa ukrytym w podeszwie buta zaskórniakiem.

Jeden czołowych filmów drogi, modnych w kinie amerykańskim przełomu lat 60. i 70. XX w. W „Strachu na wróble” Jerry’ego Schatzberga – najpiękniejszym filmowym hołdzie złożonym męskiej przyjaźni – dwóch wagabundów przemierza pieszo oraz bynajmniej nie luksusowymi środkami lokomocji (samochodami dostawczymi, pociągami towarowymi) szarą, prowincjonalną Amerykę, zamieszkałą przez zwykłych ludzi. Ale właśnie taka Ameryka, w której próbują znaleźć sobie miejsce biedni marzyciele Max i Lion, okazuje się – jak napisał w recenzji „Stracha na wróble” Krzysztof Teodor Toeplitz – „cholernie fajna”. Otwiera przed wędrowcami ścigającymi własne marzenia niezmierzone przestrzenie, które rewelacyjnie filmuje w przygaszonych barwach i na szerokim ekranie Vilmos Zsigmond – objawienie w hollywoodzkiej sztuce operatorskiej tamtych czasów. Były to również wielkie lata nowej generacji aktorów realistów, wśród nich Gene’a Hackmana (Max) i Ala Pacino (Lion). Ich zabawni i wzruszający bohaterowie zaprzyjaźniali się z sobą, a kiedy seans dobiegał końca, obaj mieli szerokie grono kolejnych przyjaciół: wszystkich widzów filmu.