Pożegnanie

Jestem bardzo wdzięczna Zdzisławowi Pietrasikowi za jego bloga w internetowym wydaniu Polityki. „Chciałoby się napisać: była w środowisku filmowym zjawiskiem wyjątkowym. Ale czy w ogóle tam była? Nawet na dorocznych festiwalach w Gdyni chyba się nie pokazywała, mimo że to jej rodzinne strony, w każdym razie nie pamiętam jej z żadnych przyjęć. Zajmuję się filmem polskim od wielu lat, a widziałem Przybylską na żywo chyba tylko raz. Nie trzeba dodawać, że nie pokazywała się na otwarciu butiku z nowymi bluzkami, próżno też było oczekiwać, że znajdzie się na okładce tabloidu jako bohaterka skandalu”.

Dziękuję Ci Zdzisiu za te słowa. Oddałeś sedno sprawy. Powoli szum wokół Anny cichnie. To normalne. Czy to źle, że Jej śmierć tak szeroko komentowały media? Moim zdaniem nie. Zaryzykuję tezę, że ludzie tego potrzebowali. Byłam tam, w Gdyni. Nie mam wątpliwości, że szczery żal tym razem przebił pogoń za sensacją.


"Superprodukcja", fot. SF Zebra

Najbardziej lubiłam Ankę w „Superprodukcji” Machulskiego. Uwielbiam ten film. Pamiętam, że jak byłyśmy na premierze filmu w Gdańsku, wyłyśmy ze śmiechu, najgłośniej z całego kina - bo dla nas każda scena miała dodatkowy, autotematyczny wymiar. Ta jej Donata jest jedyna w swoim rodzaju: wszystko ma inne - wyraz twarzy, przechylenie głowy, dziwną, wadliwą wymowę, chód, a w zasadzie drobienie. Podobno Anka wzorowała ją na konkretnej osobie. Żałuję, że nie spotkam już oryginału.

A Anka z kolei lubiła swoją rolę w filmie „Dlaczego nie” Ryszarda Zatorskiego, gdzie zagrała kogoś, kim nie była – tzw. prawdziwą  gwiazdę z fochem. „Pani Ania, której nie trzeba przedstawiać”, mówią przejęci twórcy reklamy z udziałem gwiazdy. Pani Ania odpowiada: „No raczej”.

To  nadęte „no raczej” było dla niej źródłem komizmu na lata. Słowem – kluczem, przymrużeniem oka. Myślę, że nie spotkam już nigdy aktora, z takim podejściem do swojej pracy – poważnym i maksymalnie autoironicznym.

No raczej.